Landgoed Tongeren met schijngrondwaterplassen.

Voor het eerst na en langere periode, hebben we zaterdagmiddag weer eens een wandeltocht over het particuliere  landgoed Tongeren gemaakt. Het ligt op een afstand van ongeveer 10 km van ons huis. Het is goed fietsend te doen. Maar zaterdag mocht ons hondje (Jack Russel) mee en daarom namen we de auto. 
Vanwege het mooie weer, hadden blijkbaar meerdere mensen bedacht, dat ze wel eens over het landgoed  konden lopen of fietsen. Voor onze auto was nog maar net één plekje vrij, aan de achterste rand van de grote parkeerplaats.
De fietsers buiten beschouwing gelaten, want die nemen geen parkeerplek in.
We moesten al een eindje wandelen voor de eigenlijke wandeling kon beginnen. Wildroosters over de volle breedte van de toegangsweg, Van Manenspad, maken het onmogelijk voor honden om erover te lopen.
Via een klaphekje kom je daarom op het fietspad met een brede zandweg ernaast, achter de roosters terecht. We liepen een eindje dit pad af en we sloegen rechtsaf op het eerste brede bospad. Een eind verder, linksaf, tot aan een bankje op een heuvel. Daar hebben we even water gedronken, een zout koekje gegeten en de prachtige omgeving op ons inlaten werken. Bij het bankje namen we zoals we gewend zijn bij het lopen van een kortere route, het hele smalle paadje door de heide. We hoorden een stel bosmaaiers brommen en we zagen mensen druk bezig met het opruimen van vliegdennen. Uitzaaisels van de grove den, die maken dat mooie heidevelden dennenbossen worden, als ze hun gang kunnen gaan. 

We vroegen aan een dame, of het natuurwerkdag was. 'Ja' zei ze, 'van de familie'. De hele familie aan wie het landgoed behoort, aangetrouwd of ingeboren, waren eensgezind bezig met het onderhoud van het landgoed. Zoiets te horen en te zien, boven op zo'n mooie dag, doet je goed. Uiteraard veel dank aan de familie, die het mogelijk maakt om te genieten van de schitterende natuur.. 

Aan het einde van het heidepaadje liepen we linksaf een breed zandpad op, met heidevelden aan beide kanten.
Iets verder op, rechts en links van dit pad is een fenomeen te zien, waar we altijd even naar moeten kijken en een foto van moeten schieten. Het lijken vennen, maar dat zijn het in wezen niet. De naam voor deze waterplassen is: Schijngrondwaterspiegel. 
Omdat heide op podsolgrond groeit en de plassen in de heide liggen, lijkt het voor de hand liggend,  dat deze grondsoort een ondoordringbare laag heeft gevormd, waar het water op blijft staan. 

We liepen weer verder en kwamen op het kruispunt met het Van Manenspad. Hier staat weer een bankje, maar die is vaak bezet. We liepen linksaf, langs het fietspad met de brede zandweg ernaast, in de richting van de auto. 

Er liggen veel omgevallen bomen langs dit pad, vooral veel berken. Hierop verwachtte ik de fotogenieke vermiljoenzwam aan te treffen, maar ik vond er niet één. Wel prachtige berkenzwammen.  

Deze route is slechts vier kilometer, maar gaat door niet al te gemakkelijk terrein.

schijngrondwaterspiegel.

vliegenzwam

berkenzwam

Vossenbessen tussen kraaiheide.