Pad door bloeiende heide

De Calluna heidevelden trekken langzaam maar zeker  nu de paarse mantel aan. 
Gisteren heb ik bewust alleen het tijdkijkerpad gelopen.

Wat wandelaars betreft was het erg rustig. Zoals we de hele afgelopen vakantie periode maar weinig mensen in de bossen tegen zijn gekomen. Af en toe zien zagen we wat gehelmde fietsers. Vrijwel zeker zijn de vele regenbuien van de laatste tijd daar debet aan.

Tijdens de wandeling overviel me het gevoel van eenzaamheid wel een beetje. Maar ik was juist alleen gegaan voor de concentratie. Langs dit bijzondere pad groeien ook de rozenkransjes. Een zeer zeldzaam plantje. Eigenlijk had ik al eerder willen kijken, maar om de één en andere reden kwam er niet van. Nu zijn ze ver op hun retour, maar het is nog wel te zien, dat het Rozenkransjes zijn.

Verder is het spectaculair dat er langs het pad, op meerdere plaatsen, drie soorten heide in één oogopslag te zien zijn. Calluna of struikheide is dus al genoemd en Erika of dopheide, die voor het grootste deel uitgebloeid is, maar hier en daar staat er nog wel wat van in bloei. En de bijzondere Kraaiheide (Empetrum nigrum), die mooie groene plakkaten vormt tussen de andere begroeiing. Deze heidesoort staat het pijpenstrootje niet toe de plek met haar te delen. Bijzonder vond ik ook een mooi stuk met wit bloeiende vossenbessen (rode bosbes), die uitgroeien tot rode bessen in de herfst. 

Nog een Rozenkransje.

Vossenbes in bloei.

Drie soorten heide bij elkaar.

Een plek kraaiheide.

Door de kijker.

Kraaiheide omringt door struikheide.

Paleis het Loo

Deze week, op donderdagmiddag brachten we een bezoek aan paleis het Loo. Zoon en schoondochter hadden bij verrassing al tickets gekocht. Zelfs een parkeerplek voor hun auto hadden ze thuis al digitaal geregeld en betaald. Bij aankomst ging de boom dan ook vanzelf automatisch open. Wat een gemak is dat. Er zijn veel laadpalen voor elektrische auto's. 

Eerder kwamen we vaak, bijna jaarlijks een kijkje nemen in of om het paleis.
Zelf kom ik uit Apeldoorn en door mijn werk had ik destijds veel contact met de mensen die op enige manier bij de paleis bewoners betrokken waren en daar in de buurt woonden. Het valt me vaak op van mezelf, hoe netjes ik toen met twee woorden sprak en zonder 'hallo'. Wat dat betreft voel ik me nogal verloederd. 

Het paleis is de laatste paar jaar grondig gerestaureerd en onder het voorplein is er een grote en mooie marmeren ruimte gecreëerd. 

De nieuwe situatie hadden we nog niet gezien. 

Veel ruimte voor tentoonstelling is erbij gekomen en er is ook duizelingwekkend veel informatie te zien en te lezen. 

Van de kelder klommen we op naar het paleis. 

Wat daar een beetje in mij kerfde, was het zien van een dikke jaarringen schijf van één van de oude beukenbomen met een leeftijd van 400 jaar, die gerooid zijn in 2018, wat heb ik daar vaak onder gelopen. Maar goed, eenmaal is een boom kaprijp en er staan weer mooie jonge beuken te groeien op hun plaats. Maar ja, hartzeer omdat ik wel niet beleven zal om de nieuwe in zo volle glorie te zien als de omgehakte brede kruinen. 

Verder is het paleis weer prachtig geworden. Wat je op ooghoogte ziet, de plafonds en de tapijten op de vloer, met een print van oude houten planken. Prachtig! Vanaf het dak is de geweldig mooie tuin te zien.  Maar vandaar werden we al snel door een regenbui verjaagd. Bij onze wandeling door de tuinen bleef het regenen. Toch hebben we er volop van genoten.
In het restaurant 'De garage van Hendrik' kregen we een goede lunch voorgeschoteld, tegen een zeer redelijke prijs. 

Wat ik heb gemist, is de keuken. Toch was die er blijkbaar wel. En een heel bijzondere ook. Hier de link met video van het restauratie proces. Helaas hebben we die gemist

De min van de Koningin, vrouw van de Zande.