Boekweit

Vandaag las ik een eerste hoofdstuk uit een manuscript van een niet gepubliceerd boek, omdat de schrijver voortijdig overleed. Hij wist veel van landbouw zoals dat  honderd jaar geleden, tot zo ongeveer in de jaren 50 vorige eeuw plaatsvond.
Het ging over de oogst van boekweit. Nieuw voor mij was, dat dit  in de nacht gebeurde. Voor beter zicht bij voorkeur in het licht van de volle maan. Er stond bij dat er dan minder korrels verloren gingen. Ik was nieuwsgierig naar het waarom. Via deze site kreeg ik daar antwoord op.
De clou was, dat het vocht van de dauw het zaad een beetje vasthoud in de huls.
In onze tuin heb ik als experiment ook geprobeerd het gewas te verbouwen. Gewoon met wat korrels uit een pak, gekocht bij een natuurwinkel. Ik heb ze wat voor laten kiemen en daarna op een toebereid bed gezaaid. Op arme grond en met iets as erdoor. Dat schijnt vroeger ook zo gedaan te zijn. Als er ergens brand was geweest, zaaide men, als het kon, boekweit op die grond. Het zaad is opgekomen. Het heeft de nachtvorst zelfs overleefd. Nu bloeit het. Eerst verschijnen er prachtige roze knoppen, die overgaan in bleke bloemen met een bleekgeel hart, die slechts één dag bloeien.