Oliestel voor cadeau

Oliestellen blijken nog steeds een gewild artikel. Weinig mensen weten er nog mee om te gaan. Zelf moest ik het gebruik eerst ook leren. 

Mijn moeder had in de zomerdag als het te warm was om het fornuis te stoken in de keuken, geen andere mogelijkheid dan te koken op oliestellen. We woonden erg achteraf. Er waren nog geen nuts voorzieningen aangelegd in de boerderij.  Moeder had een stuk of vier van die stellen staan. Op schappen hoog boven het aanrecht, zodat ze er zelf nog bij kon, maar wij met onze kinderhandjes niet. En daar stond het eten dan heerlijk te pruttelen en te geuren.

Het gave driepitsstel dat ik heb, staat al jaren voor nostalgie boven op één van de aanrechtkastjes. Hoe ik eraan gekomen ben weet ik al niet meer.
Toen de energie crisis benoemd werd bedacht ik dat het apparaat nog wel eens te pas zou kunnen komen. Dus haalde ik het naar beneden en vulde het met lampenolie. Achteraf gezien hoorde ik, dat ik beter gezuiverde petroleum had kunnen nemen. Erg zou dat niet zijn, maar petroleum geeft iets meer warmte af dan lampenolie. Moeder gebruikte gewone petroleum, maar in deze meer keuzetijd is gezuiverde olie beter, vanwege de reuk.
 Na een half uur de lonten te laten intrekken met olie, kreeg ik de  vlammetjes erin. Ik heb er toen in een half uur, aardappels mee gaar gekookt.
We hebben zonnepanelen en we koken op inductie, voor ons zal het echt niet voordeliger uitpakken om op olie te koken. Het stel staat dus weer op de kast. 

Echter mijn verzamelwoede blijft toeslaan. Bij kringloop winkels die verkopen voor een goed doel, loop ik nog wel eens naar binnen om te snuffelen naar deze oliestelletjes. Ze zijn schaars, omdat meer mensen wakker zijn voor het feit dat er gebrek aan energie kan ontstaan, dan hebben ze toch iets om de pot op te koken. Pas vond ik bij zo'n snuffelsessie een mooi tweepitsstel. Vreselijk beroet en smerig en met nog maar korte lonten. Thuis heb ik eerst het ding spik &span gemaakt en toen maar eens aangestoken. Eén lont was nog net lang genoeg, de ander niet meer. Ja, en hoe kom je dan in deze tijd nog aan die ouderwetse katoenen pitten? Hier en daar en overal gevraagd, maar nee... nergens meer te krijgen. Tot ik op het idee kwam om in Harderwijk of Elburg mijn licht eens op te steken, bij een nostalgische huishoudelijke artikelen winkel van Eef en co. Eerst even een telefoontje eraan gewaagd en zowaar, daar kon ik ze kopen. https://www.eefenco.nl/   
Met dit complete stelletje ga ik een jong iemand blij maken, door het haar als cadeautje te geven. Ze wil er graag mee koken in de tuin.