Polikliniek.

Het zijn geen vrolijke dagen voor ons, deze week. Een zus kreeg plotseling iets, waardoor ze nog amper levend, in bed werd gevonden, in de vroege morgen. Ze leeft nog, gaat iets vooruit, maar het is nog steeds heel kritiek en zoeken naar complexe medische wegen. Nee, het is geen corona, maar een herseninfarct.
Een van de huisgenoten moest gisteren een kleine poliklinische operatie ondergaan. De ziekenhuis entree is in deze crisistijd hartverwarmend. Voor de draaideur buiten staat al iemand toezicht te houden op je binnen komst. De temperatuur was goed, maar anders heb ik wel medelijden met zo iemand. De entree ligt ook nog eens pal op de koude noordkant.
De patiënt die ik bij me had, werd er vriendelijk op gewezen, dat hij zijn mondkap ook maar even over zijn neus moest doen. Op de waarom vraag, kreeg hij ten antwoord dat er anders kans bestond, dat hij het virus in zou ademen. "U bent expert', gaf hij ten antwoord en trok de stof voor zijn neus. Na het ontsmetten van de handen, gingen we naar één van de drie loketten.
Op vriendelijke wijze werden ons de regels uitgelegd. We waren een half uur te vroeg. Dat was te vroeg om al in de wachtkamer te gaan zitten, dus moesten we tot tien minuten voor de afspraak, maar een plaats in de hal zien te vinden. 'Prima, maar we weten eigenlijk niet goed waar we heen moeten en dat is de reden waarom we wat aan de vroege kant zijn.'  We kregen daarop een duidelijk  uitgelegd, hoe we de bedoelde afdeling konden vinden. Zoals gebruikelijk verliep de operatie goed. Ik mocht er uiteraard niet bij zijn en ik mocht ook niet in de wachtkamer wachten, maar weer in de hal. Vanuit het restaurant kwamen me verleidelijk lekkere geuren tegemoet. Ik weerstond die verleiding, tot de patiënt bloedend, maar opgelucht de behandelkamer uitkwam en best wel een kop koffie met iets erbij, ter bekoming kon gebruiken.
Het restaurant was bereikbaar via een door rode lint afzetting gecreëerde gang. We kregen anders dan gewoon, de koffie in een papieren tuitbeker en het koffiebroodje erbij, verpakt in een papierenzak mee. 'To go", heet zoiets met een mooie, moderne naam. Lekker buiten op het plein in de zonneschijn opgegeten en gedronken voor we weer naar huis gingen.