Van snot naar her met mondkappen

 Mondkappen heb ik zelf gemaakt, vijf stuks. Vorige week werd mij een keer verzocht om er één te dragen, tijdens een onverwachts aangeboden autorit. 
Best hoor, zal ik zeker doen. Fijn dat ik ze klaar had liggen. Mijn persoonlijke overtuiging doet niet ter zake. Voor de gemoedsrust van een ander moet je wat over hebben. Vooral als die persoon een zorgplicht voor een moeder van over de 90 heeft.
Het verschil maakt volgens mij; praat je of praat je niet. De virusoverdracht kan, volgens mijn redenatie weinig doen als je de mond op slot houdt. Maar goed, we hebben met mombakken en al gezellig gepraat. Mijn gezicht heb ik voor de zekerheid maar afgewend naar de kant van het portier. Ik zou de verdenking niet op me willen laden van plichtsverzaking, als mijn tante op leeftijd, een ziekte over zich heen zou krijgen. Zo zijn we dus een kwartier auto rijden naar her gereisd. Op de terugweg heb ik mondkapje twee gebruikt. 
Eigenlijk heb ik de monddoeken gemaakt voor de snoeiwerkzaamheden en andere stoffige karweien. Vanmorgen heb ik er nog één gedragen bij het afschuren van verf. Daarvoor moest ik de moeite nemen om te zoeken naar de doeken, in alle hoeken. Die moeite had ik vorige week niet genomen, toen ik klimop moest snoeien. Prompt werd het een tweedaagse traanogen en snotterpartij vanwege hooikoortsallergie. Klimop schijnt erg veel fijnstof op te vangen. Bepaalde insecten voeden zich daarmee. De aantrekkingskracht op de klimopwesp is ook een nare uitwas van het gewas. De beestjes zijn kleiner dan gewone wespen en steken ook minder snel. Hun prik is ook wat minder heftig, maar wel goed voelbaar en hinderlijk.