staat ons nog te wachten.
Een jaar of zes geleden kregen we, een in een emmer gepote pol van deze aardappelen.
Een familielid, die twee maanden wegging, vroeg ons voor de plant te zorgen.
Omdat ik zag dat de aardappels veel te nat waren in die emmer heb ik ze zonder bedenken over gepoot in onze tuin.
Gewoon een gat gegraven dat diep genoeg was en de knolletjes voorzichtig overgezet.
Ze groeiden verder als een tierelier en we genoten van de groei en van de bloei.
Halverwege september hebben we ze geoogst. Er kwamen diep paarse- tot zwarte langwerpige knolletjes naar boven. Het onderscheid tussen de bolletjes en de zwarte grond was moeilijk te zien.
We haalden een aardig aantal aardappeltjes uit de grond, die we van plan waren aan de eigenaar terug te geven, maar die wilde ze niet aannemen.
Dus hebben we de helft maar zelf opgegeten en de andere helft laten kiemen en halverwege april in de grond gepoot.
Dat poten had eigenlijk niet gehoeven, maar weet dat maar eens.
Deze aardappel is anders dan andere aardappels. Ze vermeerdert zich met kleine knolletjes langs lange wortelstokken, die horizontaal onder de grond door kruipen. Een nogal invasieve plant.
Elk voorjaar komen ze trouw weer boven de grond en ze gaan maar dapper door, met in beslag nemen van de tuin.
Bij het oogsten blijven er ongezien, wortelstokken met knollen achter en die gaan weer nieuwe planten vormen.
Blijkbaar zijn ze resistent tegen aardappelmoeheid, waarvoor de gangbare consumptie aardappels gevoelig zijn en daarom elk jaar een andere plek nodig hebben. Pas na het derde jaar kunnen ze weer op een eerdere plek verbouwd worden.
Vitelotte noir of truffelaardappel, behoort tot de vergeten consumptie gewassen. Het is een Franse aardappel, die gezond is door het paarse pigment en culinair hoog op de lijst staat.
.jpg)
