Lycov familie over graan en aardappels

Een intrigrerend verhaal over een familie die jaren verborgen in de Taiga in Siberie overleefde, is beschreven in een boek, dat ook in het Nederlands vertaald is en 'Kluizenaars in de Taiga' heet. Ooit had ik op Ẃeb-log' een arikel geschreven over hun voedselverbouw, met name over rogge en aardappels. De laatste overlevende; Agafja een vrouw van zeven en zeventig jaar oud is, tobt al jaren met borstkanker. Lang geleden werden de 'Oud gelovigen'vervolgd, vanwege een klein geloofsverschil, die de Tsaar met de Patriach hen voorschreef. Ze moesten zich aan de nieuwe regel houden, maar de gemeenschap wenste zich aan de gebruiken van hun voorouders te houden. Het werd helaas op de spits gedreven.De bijzonder koppige vader Karp en zijn vrouw met twee kleine kinderen vluchtten steeds verder de Taiga in. Daar werd nog een zoon en dochter Agafja (Agaat) geboren. Vanaf de vondst van de familie tot nu toe, heeft de Russische regering, kosten nog moeite gespaard om Agafja's wens te vervullen, om in de taiga te blijven wonen. omdat ze niet aan een leven kan wennen onder de mensen. Het is goed geprobeerd om haar te verenigen met haar oud gelovige familie gemeenschap, maar dat lukte niet. In de leeslijst naast dit blog, is meer te vinden over hoe de oud-gelovige gemeenschap nu in rust en vrede leeft. Een video verslag van de prachtige maar moeilijke reis naar Agafja, door de taiga en hoe ze daar leeft is hier te vinden: In het jaar 1978 werden er door twee groepen geologen in Siberië twee belangrijke ontdekkingen gedaan. Een groep ontdekte in de bossen bij Sverdlovsk het voormalige Jekaterinburg, de stoffelijke resten van de Tsaren familie. Mijlen verder naar het oosten, aan de bovenloop van de Abakan, ontdekte een andere groep, de familie Lykov, bestaande uit vijf personen, die al 35 jaar verborgen in de taiga leefden, in totale afzondering. Met moeite werd hun vertrouwen gewonnen. Toen ze zich wat op hun gemak gingen voelen, tegenover hun ontdekkers, vertelden ze beetje bij beetje, hun verhalen. Ze aten van wat de taiga aan eetbaars opbracht. Van het zaai - en pootgoed dat de ouders nog uit de bewoonde wereld hadden meegenomen, waarmee ze door de jaren heen verder gekweekt hadden, was niet veel meer over dan opmerkelijk goed smakende aardappels en rogge. Roggepap was het favoriete maal van de familie. Ze kookten het in melkachtig sap, die van de cederbomen werd afgetapt. Vee of huisdieren hadden ze niet, daarmee werd de kans op ontdekking vergroot. Erg teleurgesteld waren ze toen ze in een bepaald jaar ontdekten dat de roggeoogst totaal door de muizen was opgegeten. Het volgende jaar zagen ze opeens iets opschieten tussen de aardappels, waarbij ze hun adem inhielden. Ja, echt er kwam een rogge-aartje tussen de aardappels omhoog. Het stengeltje werd beschermd en gekoesterd. Toen de aar rijp was, telden ze acht korrels. Die acht korrels werden het jaar daarop weer uitgezaaid en aan het eind van dat seizoen werd een schaal vol geoogst. Na het binnenhalen van de vierde oogst was het weer verantwoord om ervan te eten. Voor hun aardappels toonden kwekers grote belangstelling, omdat die ondanks de jarenlange doorteelt een goede, zelfs verbeterde smaak hadden gekregen. Het ras werd uiteraard de 'Lykov aardappel' genoemd. Het boek is geschreven door de Russische journalist; Vasilie Peskov en het heet:'kluizenaars in de taiga'. In de tuin staat een deel van de haver- en boekweit nog ongeoogst. Dat is bewust gedaan en bedoeld voor wintervoedsel voor de vogels en andere fauna. We hebben niet meer de charme van het ambachtelijk oogsten, met sikkel en pikhaak, maar we zien nu wel wat meer vogels, die in de tuin komen foerageren. Meer in aantal en ook in soorten. Het loont ook om zaden van diverse planten te laten overwinteren in particuliere tuinen. De vogelstand zal er wel bij varen.