Toen vorig jaar herfst een paar sprieten haver rijp op het land stonden, heb ik ze geoogst en gedorst met mijn eigen handen. Maar wat doe je met zo weinig korrels? Ik heb ze maar bij de palmboom in de kuip gezaaid. Die boom zetten we binnen als het gaat vriezen en daarmee is ook het havergras tegen vorst beveiligd. De inspanning werd beloond, er kwam welig groen gras te voorschijn. Met de tarwegras pers hebben we het sap van de eerste snede eruit geperst en opgedronken. Het smaakte heerlijk zoet en het schijnt erg gezond te zijn. De wortels bleven in de aarde, zodat het gras nog eens uit kon lopen. Dat gebeurde en op een zonnige morgen stond onze hond er heerlijk van te smullen. Honden eten nogal eens gewoon gras, waar ze later vaak van gaan overgeven. Dat is niet zo fris. Ik liet haar de gang maar gaan en we wachtten vol spanning af, of dit gras ook zo zou werken. Maar nee, het ging helemaal goed, er werd niets uitgekotst. Voortaan laten we het havergras maar groeien voor het hondje. Verder geven we haar ook gewone havervlokken. Ze ziet er mooi glanzend uit, het zal dus gezond voor haar zijn. Wat ons ook opvalt, is dat ze minder snel naar paardenvijgen hapt, tijdens een wandeling. En staat ze al eens klaar om erin te bijten, dan luistert ze goed naar het commando om ervan af te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten