Kasteelverhalen zijn meestal gewilde leesvoertjes voor de mensen. Nou, hieronder staan een paar pittige, interessante historische verhalen .
De Cannenburch is er nog altijd en dankzij vele restauraties staat het bouwwerk stevig op zijn fundamenten. Leuk om te bezichtigen en om de grote parktuin, door grachten omgeven te bewonderen.
Omdat we kasteel en tuinen al vaak gezien hebben, bezoeken wij ze soms nog wel eens als we gasten hebben.
Echter meerdere keren in het seizoen, doen we wel de speciale, leerzame, moes- en kruidentuin aan, waar meestal ook stekjes te koop zijn. Veel planten die er verbouwd worden zijn helemaal in de vergetelheid geraakt. Omdat ze vroeger in de keuken van het kasteel bereid werden voor de maaltijden, probeert men al die oude gewassen te handhaven. Een stekje boomspinazie heb ik gekocht om eens uit te proberen. Het blad is goed te eten, doet een beetje aan spinazie denken. De bovenste bladen zijn mooi helder rood en ook het zaad aan lange pluimen, is roodachtig. De prachtige plant kan wel twee meter hoog worden. Het is een melde soort die zich gemakkelijk uitzaait en daarom heel geschikt voor permacultuur.
Voor de kasteeltuinen hoeft men geen entree te betalen.
Een restaurant en leuke winkel zijn aan het voorplein te vinden.
Link naar het krantenartikel
Onderaardse gang De Cannenburch bestaat echt
Wegens instortingsgevaar dichtgemetselde vluchtroute verdween in het vergeetboek
VAASSEN - Even buiten de dorpskom van het 1100-jarige Vaassen ligt kasteel De Cannenburch. De leeftijd van het dorp haalt het niet, maar met zijn zes eeuwen intensieve bewoning en een boeiende geschiedenis van belegeringen, legenden over geheime, griezelige gangen en gewelven en kerkers, maar ook met kamers vol met gouden en zilveren schatten, is het kasteel wel een van de boeiendste van ons land.
In 1365 kreeg Peter van Steenbergen, een bastaardzoon van de hertog van Gelre, een stuk grond bij het dorp Vaassen ten geschenke om er een versterkt huis op te bouwen. De bouwstenen voor het huis werden in de omgeving in open veldovens gebakken van klei die afkomstig was uit leemkuilen in de omgeving van Gortel.
Van Steenbergen noemde zijn nieuwe huis De Cannenburch. De betekenis van de naam is ons niet bekend. Doordat de Heeckerense en Bronkhorster twisten destijds in Gelre woedden, was het een rumoerige en gevaarlijke tijd, waarbij de beide partijen elkaar fel bestreden, met alle gevolgen van dien. Hierdoor kon ook Van Steenbergen niet lang in rust en vrede van zijn nieuwe bezit genieten. In 1372 werd De Cannenburch belegerd door de Heeckerense troepen, onder Jan van Chattillen, graaf van Blois.
Na een beleg van acht dagen, waarbij het kasteel herhaalde malen met donderbussen was beschoten, moesten de verdedigers zich overgeven. De Cannenburch werd door de Heeckerensen ingenomen en volgens de gewoonte van die tijd geplunderd. Nadat het krijgsgeweld voorbij was, herstelde Van Steenbergen zijn vernielde kasteel weer en tot 1387 bleef De Cannenburch bezit van zijn familie. Daarna werd het goed een Gelders leen.
Onderaardse gang
In de loop der eeuwen hebben veel verschillende adellijke families en personen het kasteel bewoond, waarvan Maarten van Rossum, de krijgsoverste van de hertog van Gelre, wel de bekendste is. Hij was het ook die het middeleeuwse huis aanmerkelijk vergrootte en verfraaide. Toen Van Rossum in 1543 het kasteel kocht, moet het niet veel meer dan een ruïne geweest zijn.
De familie Van Isendoorn à Blois was wel de familie die het langst, meer dan drie eeuwen (1558-1865), onafgebroken de scepter op De Cannenburch zwaaide. De Isendoorns waren uiterlijk trots en zelfbewust, maar vriendelijk en minzaam als men ze nader leerde kennen.
Het is te begrijpen dat er over een kasteel dat vele eeuwen lang bewoond is geweest, en een levende rol in 's lands historie heeft vervuld, veel verhalen verteld en geschreven werden. Ze zijn waar of wat aangedikt, maar in ieder geval interessant om te lezen. Er is een verhaal over een geheime onderaardse gang van De Cannenburch, waarvan wel beweerd wordt dat die tot naar het kasteel Het Oude Loo loopt. Vrij algemeen beweert men, juist ook onderzoekers en geschiedschrijvers, dat deze gang niet bestaat. Dit laatste moet ik met klem tegenspreken, omdat ik er op mijn 15e of 16e jaar (nu ongeveer 68 jaar geleden) zelf geweest ben.
Nadat we de keuken en de waterput onder in het kasteel gezien hadden, zei onze gids: „Nu gaan we naar de geheime onderaardse gang". We liepen zo'n tien of vijftien meter een gang in, waarna de gids voor een deur bleef staan die links van deze donkere gang lag. Hij ontsloot die deur, waarna hij ons vertelde dat hij eerst vijf of zes treden naar beneden zou gaan en op de onderste trede zou blijven staan, waarna wij één voor één bij hem mochten komen om even in de gang te kijken.
Instortingsgevaar
Wegens instortingsgevaar mocht namelijk niemand verder de gang in. Er kwam ons een kille, muffe lucht tegemoet. Bij het schijnsel van de sterke zaklantaarn van de gids konden we zeker dertig veertig meter de gang in kijken. Hij stond gedeeltelijk onder water en hier en daar lagen brokken stenen die uit de muur of de zolder waren gevallen. Verder vertelde de gids dat de gang in zuidelijke richting liep, maar of hij werkelijk naar het oude Loo liep, zoals wel beweerd werd, wist hij ook niet. Wel stond vast dat de toegang van de gang binnenkort, vanwege het instortingsgevaar, dichtgemetseld zou worden.
Dat er dus een geheime vluchtgang bij De Cannenburch is, staat voor honderd procent vast, maar of die ook naar het Oude Loo loopt is niet zeker. De gang kan ook ergens op een geheime plaats in het bos uitkomen, vanwaar men dan verder kon vluchten.
Ridderromans
Het eigenaardige van de zaak is dat, toen ik later nog eens onder in de gewelven van De Cannenburch kwam en ik veronderstelde dat de geheime gang wel dichtgemetseld zou zijn, de gids mij heel verwonderd aankeek en vroeg ot ik ook ridderromans gelezen had. En toen ik mijn jeugdervaringen wilde vertellen, begon iedereen te lachen, zodat ik me maar stil hield. Was de gids nu zo dom of hield hij zich zo?
Vanwaar die geheimzinnigheid? Ook toen ik vorig jaar een gids in De Cannenburch even alleen sprak en hem ernaar vroeg, kreeg ik geen direct antwoord en draaide deze er maar wat omheen.
Een ander verhaal dat in de archieven is vermeld, gaat over een der laatste telgen van de Isendoorns. Deze daalde langs een van de geheime trappen af en trad een onderaards gewelf binnen, waaruit hem een akelige lucht tegenkwam. Wat Van Isendoorn daar te zien kreeg, is geheim gebleven. Wel is gezegd dat, toen de kasteelheer, doodsbleek en door de schrik bevangen, uit de onderaardse gewelven terugkeerde, hij geheel ontdaan een metselaar opdracht gaf om onmiddellijk de ingang naar deze onderaardse gewelven dicht te metselen. Enkele uren later gaf de heer Van Isendoorn de geest. Zijn geheim nam hij mee in het graf.
Legende
Het volgende verhaal is door mij opgetekend uit de mond van een oude inwoner van Epe. Het gaat over de enorme schatten die zich nog in de gewelven van De Cannenburch zouden bevinden. In hoeverre dit alles op waarheid berust, kan ik niet controleren.
Volgens de overlevering was het op een herfstachtige namiddag en was de grote gelagkamer van het café Lees hier verder
