Hoe hou je het dooi? Met lijstje van maandelijks toegestaan energiegebruik

 En daar zitten we dan op de bank, op deze donkere herfstavonden, nu de energie maar spaarzaam gebruikt kan worden. Een dikke trui over de niet al te dunne kleren.
Langer dan anders in de herfst was het weer heerlijk, soms bijna zomers warm. 

De gasverwarming staat hier overdag en 's nachts,  op de nachtstand en slaat alleen maar aan als het echt te koud wordt. De kamertemperatuur schommelt dan tussen de 12 en 17 graden. Wel heb ik een elektrische deken aan de rugleuning van een tweezits bank gehangen, verpakt in een fleece slaapzak en op de zitting een deken van wol. Het geheel overdekt met een dun kleed. Af en toe houden we ons in de avond uren maar onledig met een spelletje en zelfgemaakte chocolademelk. Heerlijk warm en gezellig, zo. 

Als we gasten over de vloer krijgen, verhuizen we naar de voorkamer, waar we bewust nog onze  oude gashaard in tact hebben gelaten, voor het geval de ketel storing mocht krijgen. Dat is sinds de installatie 20 jaar geleden nog nooit voorgevallen. Maar de ketel gebruikt elektra om het warme water door de leidingen, naar de radiatoren en de vloerverwarming te stuwen. De gashaard heeft dat niet en is daardoor veel zuiniger.
De koude dagen die nu achter ons liggen, met temperaturen, dik onder nul, voelden minder koud aan, dan nu, met zeven graden boven nul en die wind erbij. 

Hieronder een lijstje van het maandelijks toegestane maximale verbruik onder het prijsplafond:

januari aan gas: 221 M3 elektra: 329 Kwh.
febbrari             188                     280
maart                 159                     267
april                   86                       270
mei                    35                       181
juni                    19                       159
juli                     17                       161
augustus             17                       176
september           24                      199
oktober               81                      266
november           147                    306
december            207                    356

Ziek en laatste tuinkruiden geoogst

Blij en dankbaar zijn we voor het bijzonder mooie weer, de afgelopen maand. Wat een verrassing, midden op de dag, in deze tijd van het jaar, nog even gratis de bruine kleur bij houden op het terras in de warme middagzon. Wat een genot! Verwarming aan is nog echt niet nodig, ook 's avonds niet.
Veertien dagen geleden kreeg een lichte, maar hinderlijke griep ons te pakken.  Hees, koortsig en geen eetlust. We vielen af, de één vijf kilo en de ander zelfs zeven. We hebben de mensen maar gemeden en ons vermaak gezocht in de tuin, voor zover we dat aankonden. Het was wel langer tussendoor uitrusten, dan werken. Aan koffiedrinken moest ik niet denken. De verslaving aan die drank bracht door de ontwenningsverschijnselen een verzwaring van de ziekte aan, in de vorm van hoofdpijn. Nu de griep over is, ga ik niet meer aan regelmatig koffiedrinken beginnen, hooguit heel af en toe voor de gezelligheid, zodat het geen verslaving meer oplevert. 
Voor een erg gezonde maaltijd  heb ik vandaag de laatste sprieten Myrrhis odorata geoogst en er een smakelijk en versterkend potje eten van gebrouwen. 'Melkmoes' heet dat hier. Samengesteld uit water, vluggort, rozijnen, mespuntje Himalayazout en de tuinkruiden Myrrhis odorata, citroen melisse en witte munt. Aangevuld met karnemelk en zure room tot een dikke soep substantie. 

Vakantietijd aanlooptijd.

 In de herfstvakantie en met dit mooie weer, hebben we over belangstelling. niet te klagen. 
Maar vandaag moest ik er wel even uitbreken om de benodigde levensmiddelen te halen. De melk was bijna op en het weer was prima om een eind te fietsen, vanmorgen. Dus ging ik met twee jerrycans van vijf liter inhoud in de fietstassen op weg naar het melktappunt om voorraad te halen. Bij het tappunt kopen we volle boerenmelk, tien liter voor één euro per liter. Thuis giet ik die over in harde plastic flessen van anderhalve liter en in Tupperware kannen van twee liter. Alles van tevoren gereinigd met heet soda water. De meeste voorraad gaat in de diepvries. Een kleine voorraad voor direct gebruik,  bewaar ik in de koelkast. Die gaat op in de koffie en aan warme chocolademelk, zonder suiker. De meeste melk verwerk ik tot kefir. Om de andere dag wordt een liter melk, verwarmd tot 40*C. Daar vul ik de drie eetlepels van de kefir entstof op de bodem van een schone pot mee aan. 

Experimenteren om energiekosten te drukken

Wij kregen tot twee keer een e-mail over prijsverhoging van onze energieleverancier, waarvan vooral de laatste een flinke verhoging van het maandbedrag inhield. Dat werd te gortig, dus heb ik het bedrag via 'mijnenergiemaatschappij', weer fors naar beneden bij kunnen stellen. Wel is het bedrag nog steeds hoog, maar onder de €200.
We hebben zeventien goedwerkende zonnepanelen op het dak en het huis is geïsoleerd.
Koken doen wij op inductie en de elektrische oven wordt voornamelijk gebruikt om brood mee te bakken.  Verwarming en heet water verkrijgen we via de cv ketel, die op aardgas werkt. De thermostaat voor het regelen van de verwarming, kan tot nu toe op nul staan. Aan de randen van de dag begint het wat fris te worden, maar we doen het er maar mee. Zonnestalen laten we ongehinderd door de ramen schijnen.
Met terracotta bloempotten en waxinelichtjes ben ik de experimenten begonnen. Met de pot onder de tafel, blijven de voeten een beetje warm. Dan moet er aan de open zijde een doek of kleed voor gehangen worden. Dat is wat brandgevoelig. Met een pannetje op de bovenkant van de pot, hadden we net warm water genoeg om tanden mee te poetsen.
Het was leuk, maar vanwege de troep en het brandgevaar is het weer opgeruimd naar de schuur. Een elektrisch waaierkacheltje met thermostaat bevalt prima en verdoet niet veel stroom. We stoken het opgespaarde oude papier voorzichtig op, met het snoeihout afval uit eigen tuin, in de houtkachel. We hebben een schoorsteenveger gevraagd, maar die zijn erg druk.
Voor op de bank hebben we een grote elektrische deken op de kop getikt bij de kringloop. Verdoet 60 Watt per uur, op de hoogste stand.  Achteraf spijt het me dat ik niet even verder heb gekeken. Er zijn nieuwere geavanceerde warmtedekens te koop, die prima schijnen te voldoen, voor minder dan €100. Via de zoekmachine op internet vond ik de informatie.
Over douchen hoor ik verhalen, die op mij overkomen als martelen van jezelf. Onder de koude straal gaan staan. 
Voor als dat moet, ben ik begonnen om me af te drogen met een kletsnatte handdoek die ik eerst in de regenton had gedompeld en zo goed mogelijk uitgewrongen. Het is alsof er een schok door je lichaam gaat, als die op het vel van je rug landt. Ik heb me voorgenomen om voortaan  het ouderwetse zaterdagse bad weer in ere te herstellen, en daarbij me de luxe permitteren, van een kort verwarmde badkamer en een korte warme douche. En voor de rest van de week, de kletsnatte handdoek maar over de rug en de rest van het lichaam halen. De voeten krijgen ook hun bad in een emmer koud regenwater. Het is met dit soort bad- methodes even afzien, als je vel met het koude water in aanraking komt, maar daarna krijg je er ook veel voor terug. Een heerlijk warm tintelend gevoel gaat je doorstromen.

Kasteel De Cannenburch

 Kasteelverhalen zijn meestal gewilde leesvoertjes voor de mensen. Nou, hieronder staan een paar pittige, interessante historische verhalen . 

De Cannenburch is er nog altijd en dankzij vele restauraties staat het bouwwerk stevig op zijn fundamenten. Leuk om te bezichtigen en om de grote parktuin, door grachten omgeven te bewonderen. 
Omdat we kasteel en tuinen al vaak gezien hebben, bezoeken wij ze soms nog wel eens als we gasten hebben.

Echter meerdere keren in het seizoen, doen we wel de speciale, leerzame, moes- en kruidentuin aan, waar meestal ook stekjes te koop zijn. Veel planten die er verbouwd worden zijn helemaal in de vergetelheid geraakt. Omdat ze vroeger in de keuken van het kasteel bereid werden voor de maaltijden, probeert men al die oude gewassen te handhaven. Een stekje boomspinazie heb ik gekocht om eens uit te proberen. Het blad is goed te eten, doet een beetje aan spinazie denken. De bovenste bladen zijn mooi helder rood en ook het zaad aan lange pluimen, is roodachtig. De prachtige plant  kan wel twee meter hoog worden. Het is een melde soort die zich gemakkelijk uitzaait en daarom heel geschikt voor permacultuur. 
Voor de kasteeltuinen hoeft men geen entree te betalen. 

Een restaurant en leuke winkel zijn aan het voorplein te vinden.

_________

Link naar het krantenartikel

Onderaardse gang De Cannenburch bestaat echt 

Wegens instortingsgevaar dichtgemetselde vluchtroute verdween in het vergeetboek

9 minuten leestijd

VAASSEN - Even buiten de dorpskom van het 1100-jarige Vaassen ligt kasteel De Cannenburch. De leeftijd van het dorp haalt het niet, maar met zijn zes eeuwen intensieve bewoning en een boeiende geschiedenis van belegeringen, legenden over geheime, griezelige gangen en gewelven en kerkers, maar ook met kamers vol met gouden en zilveren schatten, is het kasteel wel een van de boeiendste van ons land.

In 1365 kreeg Peter van Steenbergen, een bastaardzoon van de hertog van Gelre, een stuk grond bij het dorp Vaassen ten geschenke om er een versterkt huis op te bouwen. De bouwstenen voor het huis werden in de omgeving in open veldovens gebakken van klei die afkomstig was uit leemkuilen in de omgeving van Gortel.

Van Steenbergen noemde zijn nieuwe huis De Cannenburch. De betekenis van de naam is ons niet bekend. Doordat de Heeckerense en Bronkhorster twisten destijds in Gelre woedden, was het een rumoerige en gevaarlijke tijd, waarbij de beide partijen elkaar fel bestreden, met alle gevolgen van dien. Hierdoor kon ook Van Steenbergen niet lang in rust en vrede van zijn nieuwe bezit genieten. In 1372 werd De Cannenburch belegerd door de Heeckerense troepen, onder Jan van Chattillen, graaf van Blois.

Na een beleg van acht dagen, waarbij het kasteel herhaalde malen met donderbussen was beschoten, moesten de verdedigers zich overgeven. De Cannenburch werd door de Heeckerensen ingenomen en volgens de gewoonte van die tijd geplunderd. Nadat het krijgsgeweld voorbij was, herstelde Van Steenbergen zijn vernielde kasteel weer en tot 1387 bleef De Cannenburch bezit van zijn familie. Daarna werd het goed een Gelders leen.

Onderaardse gang

In de loop der eeuwen hebben veel verschillende adellijke families en personen het kasteel bewoond, waarvan Maarten van Rossum, de krijgsoverste van de hertog van Gelre, wel de bekendste is. Hij was het ook die het middeleeuwse huis aanmerkelijk vergrootte en verfraaide. Toen Van Rossum in 1543 het kasteel kocht, moet het niet veel meer dan een ruïne geweest zijn.

De familie Van Isendoorn à Blois was wel de familie die het langst, meer dan drie eeuwen (1558-1865), onafgebroken de scepter op De Cannenburch zwaaide. De Isendoorns waren uiterlijk trots en zelfbewust, maar vriendelijk en minzaam als men ze nader leerde kennen.

Het is te begrijpen dat er over een kasteel dat vele eeuwen lang bewoond is geweest, en een levende rol in 's lands historie heeft vervuld, veel verhalen verteld en geschreven werden. Ze zijn waar of wat aangedikt, maar in ieder geval interessant om te lezen. Er is een verhaal over een geheime onderaardse gang van De Cannenburch, waarvan wel beweerd wordt dat die tot naar het kasteel Het Oude Loo loopt. Vrij algemeen beweert men, juist ook onderzoekers en geschiedschrijvers, dat deze gang niet bestaat. Dit laatste moet ik met klem tegenspreken, omdat ik er op mijn 15e of 16e jaar (nu ongeveer 68 jaar geleden) zelf geweest ben.

Nadat we de keuken en de waterput onder in het kasteel gezien hadden, zei onze gids: „Nu gaan we naar de geheime onderaardse gang". We liepen zo'n tien of vijftien meter een gang in, waarna de gids voor een deur bleef staan die links van deze donkere gang lag. Hij ontsloot die deur, waarna hij ons vertelde dat hij eerst vijf of zes treden naar beneden zou gaan en op de onderste trede zou blijven staan, waarna wij één voor één bij hem mochten komen om even in de gang te kijken.

Instortingsgevaar

Wegens instortingsgevaar mocht namelijk niemand verder de gang in. Er kwam ons een kille, muffe lucht tegemoet. Bij het schijnsel van de sterke zaklantaarn van de gids konden we zeker dertig veertig meter de gang in kijken. Hij stond gedeeltelijk onder water en hier en daar lagen brokken stenen die uit de muur of de zolder waren gevallen. Verder vertelde de gids dat de gang in zuidelijke richting liep, maar of hij werkelijk naar het oude Loo liep, zoals wel beweerd werd, wist hij ook niet. Wel stond vast dat de toegang van de gang binnenkort, vanwege het instortingsgevaar, dichtgemetseld zou worden.

Dat er dus een geheime vluchtgang bij De Cannenburch is, staat voor honderd procent vast, maar of die ook naar het Oude Loo loopt is niet zeker. De gang kan ook ergens op een geheime plaats in het bos uitkomen, vanwaar men dan verder kon vluchten.

Ridderromans

Het eigenaardige van de zaak is dat, toen ik later nog eens onder in de gewelven van De Cannenburch kwam en ik veronderstelde dat de geheime gang wel dichtgemetseld zou zijn, de gids mij heel verwonderd aankeek en vroeg ot ik ook ridderromans gelezen had. En toen ik mijn jeugdervaringen wilde vertellen, begon iedereen te lachen, zodat ik me maar stil hield. Was de gids nu zo dom of hield hij zich zo?

Vanwaar die geheimzinnigheid? Ook toen ik vorig jaar een gids in De Cannenburch even alleen sprak en hem ernaar vroeg, kreeg ik geen direct antwoord en draaide deze er maar wat omheen.

Een ander verhaal dat in de archieven is vermeld, gaat over een der laatste telgen van de Isendoorns. Deze daalde langs een van de geheime trappen af en trad een onderaards gewelf binnen, waaruit hem een akelige lucht tegenkwam. Wat Van Isendoorn daar te zien kreeg, is geheim gebleven. Wel is gezegd dat, toen de kasteelheer, doodsbleek en door de schrik bevangen, uit de onderaardse gewelven terugkeerde, hij geheel ontdaan een metselaar opdracht gaf om onmiddellijk de ingang naar deze onderaardse gewelven dicht te metselen. Enkele uren later gaf de heer Van Isendoorn de geest. Zijn geheim nam hij mee in het graf.

Legende

Het volgende verhaal is door mij opgetekend uit de mond van een oude inwoner van Epe. Het gaat over de enorme schatten die zich nog in de gewelven van De Cannenburch zouden bevinden. In hoeverre dit alles op waarheid berust, kan ik niet controleren.

Volgens de overlevering was het op een herfstachtige namiddag en was de grote gelagkamer van het café Lees hier verder

Lycov familie over graan en aardappels

Een intrigrerend verhaal over een familie die jaren verborgen in de Taiga in Siberie overleefde, is beschreven in een boek, dat ook in het Nederlands vertaald is en 'Kluizenaars in de Taiga' heet. Ooit had ik op Ẃeb-log' een arikel geschreven over hun voedselverbouw, met name over rogge en aardappels. De laatste overlevende; Agafja een vrouw van zeven en zeventig jaar oud is, tobt al jaren met borstkanker. Lang geleden werden de 'Oud gelovigen'vervolgd, vanwege een klein geloofsverschil, die de Tsaar met de Patriach hen voorschreef. Ze moesten zich aan de nieuwe regel houden, maar de gemeenschap wenste zich aan de gebruiken van hun voorouders te houden. Het werd helaas op de spits gedreven.De bijzonder koppige vader Karp en zijn vrouw met twee kleine kinderen vluchtten steeds verder de Taiga in. Daar werd nog een zoon en dochter Agafja (Agaat) geboren. Vanaf de vondst van de familie tot nu toe, heeft de Russische regering, kosten nog moeite gespaard om Agafja's wens te vervullen, om in de taiga te blijven wonen. omdat ze niet aan een leven kan wennen onder de mensen. Het is goed geprobeerd om haar te verenigen met haar oud gelovige familie gemeenschap, maar dat lukte niet. In de leeslijst naast dit blog, is meer te vinden over hoe de oud-gelovige gemeenschap nu in rust en vrede leeft. Een video verslag van de prachtige maar moeilijke reis naar Agafja, door de taiga en hoe ze daar leeft is hier te vinden: In het jaar 1978 werden er door twee groepen geologen in Siberië twee belangrijke ontdekkingen gedaan. Een groep ontdekte in de bossen bij Sverdlovsk het voormalige Jekaterinburg, de stoffelijke resten van de Tsaren familie. Mijlen verder naar het oosten, aan de bovenloop van de Abakan, ontdekte een andere groep, de familie Lykov, bestaande uit vijf personen, die al 35 jaar verborgen in de taiga leefden, in totale afzondering. Met moeite werd hun vertrouwen gewonnen. Toen ze zich wat op hun gemak gingen voelen, tegenover hun ontdekkers, vertelden ze beetje bij beetje, hun verhalen. Ze aten van wat de taiga aan eetbaars opbracht. Van het zaai - en pootgoed dat de ouders nog uit de bewoonde wereld hadden meegenomen, waarmee ze door de jaren heen verder gekweekt hadden, was niet veel meer over dan opmerkelijk goed smakende aardappels en rogge. Roggepap was het favoriete maal van de familie. Ze kookten het in melkachtig sap, die van de cederbomen werd afgetapt. Vee of huisdieren hadden ze niet, daarmee werd de kans op ontdekking vergroot. Erg teleurgesteld waren ze toen ze in een bepaald jaar ontdekten dat de roggeoogst totaal door de muizen was opgegeten. Het volgende jaar zagen ze opeens iets opschieten tussen de aardappels, waarbij ze hun adem inhielden. Ja, echt er kwam een rogge-aartje tussen de aardappels omhoog. Het stengeltje werd beschermd en gekoesterd. Toen de aar rijp was, telden ze acht korrels. Die acht korrels werden het jaar daarop weer uitgezaaid en aan het eind van dat seizoen werd een schaal vol geoogst. Na het binnenhalen van de vierde oogst was het weer verantwoord om ervan te eten. Voor hun aardappels toonden kwekers grote belangstelling, omdat die ondanks de jarenlange doorteelt een goede, zelfs verbeterde smaak hadden gekregen. Het ras werd uiteraard de 'Lykov aardappel' genoemd. Het boek is geschreven door de Russische journalist; Vasilie Peskov en het heet:'kluizenaars in de taiga'. In de tuin staat een deel van de haver- en boekweit nog ongeoogst. Dat is bewust gedaan en bedoeld voor wintervoedsel voor de vogels en andere fauna. We hebben niet meer de charme van het ambachtelijk oogsten, met sikkel en pikhaak, maar we zien nu wel wat meer vogels, die in de tuin komen foerageren. Meer in aantal en ook in soorten. Het loont ook om zaden van diverse planten te laten overwinteren in particuliere tuinen. De vogelstand zal er wel bij varen.

Gast op Ampies Berg.

De meeste gasten vinden deze bijzondere tuin, heel mooi. Eén briljant ingerichte bloemenzee met struiken en bomen. Een grote bolvormig geknipte Eucaliptus staat te geuren bij de trap naar de berg. Muggen hebben een hekel aan de geur die deze plant afgeeft. Klaterende watervallen en vijvers met vissen, vooral karpers, complementeren het plaatje. Het is een verademing om hier even te genieten van al die prachtige kleuren en geuren. Vooral de witte bloemenrand, die rondom de 'Berg' aangelegd is, ruikt heerlijk. De tuin is in terrassen opgebouwd. De trappen zijn zodanig aangelegd dat ze gemakkelijk te beklimmen zijn, ook voor niet al te gemakkelijke lopers. Gelijkvloerse - en rolstoel toegankelijke terrassen, met overzicht over al dat moois, zijn er voldoende. Uitgerust met goede tuinstoelen, kunnen de gasten heerlijk genieten, al kijkend over de tuin, die een onwerkelijk mooie aanbik geeft. Er is geen koffie of thee meer te verkrijgen, sinds de corona periode en geen sanitaire mogelijkheid meer, zonder vragen. De entree is €5,00 pp. Adres verlengde vaarbekerweg. 't Harde. Meer infomatie op de website. http://www.ampiesberg.nl/

Iets ontdekken over Opa?

We zijn druk om de gewassen een beetje nat te houden. De regenput is nog steeds niet helemaal leeg, maar het schiet wel op. 

De meeste gewassen zijn aan het rijpen en dan is water niet meer zo heel erg nodig. 

Haver is rijp om te oogsten, boekweit ziet er prachtig uit, met witte bloemen op rode stelen. De driekante zaden hangen al dan niet rijp aan de planten. 

Een deel van beide granen gaan we oogsten om volgend jaar weer uit te zaaien, het andere deel is voor de vogels. 
Weggaan voor vakantie laten we maar aan de familieleden over, die nu weer verre reizen maken met eigen auto's, om te diepzee duiken, te snorkelen. Prachtige vissen zwemmen er voor de camera's.  Maar we zien ze ook genieten van bergwandelingen langs spectaculaire watervallen. Geweldig mooi allemaal.
De afgelopen twee jaren ontdekten we dat er heel veel moois in eigen omgeving te bekijken valt om ervan te genieten. Nu zijn de uitgestrekte heidevelden aan het paars kleuren. Er lopen mooie fiets- en wandelpaden doorheen. Zaterdags in vakantie tijd is er een grote druk bezochte boekenmarkt, net voor de binnenkomst in het dorp Elspeet, aan de Schapendrift.  

We kunnen het niet laten om steeds weer een voor ons interessant boek aan te kopen. Kost maar één euro denken we dan, maar ondertussen is onze boekenkast nog steeds niet van elastiek. We vonden een boek van iemand die het overlijden van mijn betovergrootvader aangegeven heeft in 1867. Zijn handtekening staat dus op de akte. 

De titel van het boek is: 

Eenige brieven van den Weleerwaarde Heer Elias Fransen, geschreven aan een familie uit Amerika. 

De andere heet: 

Een schat in aarden vaten. 

Eveneens een boek waaruit ik hoop meer te kunnen ontdekken over het leven van mijn familie in de voor-vorige eeuw.

We kregen ook een mooi blad in handen gedrukt, waar we ons misschien op gaan abonneren. Zoiets moois beleef je niet als je een eind van huis gaat.

Handtekening van Elias.
Met twee punten achter de E. Typisch voor die tijd

De naaste buurmannen deden volgens de gewoonte aangifte van een ovl. Elias woonde op wat nu Woudweg 1 is te Teuge. 

Op Veluwse paden

Kraaiheide met bessen

 Met dit mooie zomerweer zijn we veel buiten. Fietsen,  wandelen en werken in de tuin. Op het ogenblik kleurt de heide weer mooi paars, vanwege de bloeiende struikheide (Calluna) Maar ook de fris groene kraaiheide met zwarte bessen is een streling voor het oog, daarbij ruikt het heerlijk. Diep inademen doet de longen goed en vandaaruit doorstroomt het de algehele conditie, naar lichaam en geest.
Zaterdag fietsten we over de Stakenbergweg naar Elspeet. De route gaat door en langs grote heidevelden. Ergens linksaf fietsten we over de Schapendrift, die klimmend en dalend dwars door de heide loopt. Een schitterende tocht, door die grote paarse velden met erboven een blauwe hemel met witte wolken.  Aan het einde van het pad, bij Elspeet, was een prachtige en gezellige 'Veluwse boekenmarkt' met boeken die bedoeld zijn om het leven zin te geven.  Komende zaterdagen 6 en 13 augustus, wordt er weer een dergelijke markt georganiseerd.
Uitjes zijn leuk, maar er moet ook hard gewerkt worden. Aan het verwerken van de oogst, hebben we de handen vol. 

Heide bloei met rozenkransjes tussen het pijpenstro.

De afgelopen tijd heeft ons leven om diverse redenen nogal onder spanning gestaan. Als het één ging, kwam het ander. Ziekte? Ja, in één geval heel ernstig, maar die mocht wonderlijk genezen. In een ander geval is ook iemand boven verwachting hersteld en het herstel is nog steeds gaande. Het derde geval is een ouder persoon, die zelf verwacht dat er geen genezing meer volgen zal. We doen niet anders dan bidden en hopen voor haar en wensen dat ze nog een tijd bij ons mag blijven. 

Twitter

 We hebben kinderen en familie verspreid over de wereld. Om op een gemakkelijke manier wat contact te houden, was het in het verleden leuk om een twitteraccount te hebben. Een van de kinderen vroeg of ik die wilde openen. Dat heb ik gedaan op 6 maart 2009. Voor ons nam Twitter toen de plaats in van WhatsApp nu is. Wij hadden een open- en een gesloten account. Op de gesloten kant gaven we onze persoonlijke berichtjes door. Op de open algemene meest over de natuur en de bakkerij. Er was ruimte voor vier foto's en 120 karakters, spaties erbij ingerekend. Dat is nu uitgebreid naar 280, het dubbele dus.  Het was een leuke sport om in 120 tekens een heel verhaal te vertellen. Een mogelijkheid was en is nog steeds, om een lap tekst op foto's te schrijven en de achtergrond te vervagen of weg te halen. Zo kon en kun je het verhaal wat verruimen. De laatste tijd wordt het ook gebruikt om fact checkers te ontduiken.

Jaren heb ik met plezier anderen gevolgd, zelf tweets geschreven, geretweet enz. Sinds een paar jaar is het hele beeld van het Twitterlandschap veranderd. Leerzame account die ik volgde, zijn stil gevallen, Politieke berichten krijgen steeds meer de overhand. En het taalgebruik ... verschrikkelijk soms.
Uit onthutsing, heb ik een andere account aangemaakt, die er duidelijk over is dat het over kruiden en planten gaat. Met name over Myrrhis odorata. Het valt niet mee om nog echt interessante accounts te vinden om te volgen. De diversiteit en de ouderwetse gezelligheid schijnt sterk ingeboet te zijn op het eerder zo leuke Twitter.

https://twitter.com/Kervel6

Oliestel voor cadeau

Oliestellen blijken nog steeds een gewild artikel. Weinig mensen weten er nog mee om te gaan. Zelf moest ik het gebruik eerst ook leren. 

Mijn moeder had in de zomerdag als het te warm was om het fornuis te stoken in de keuken, geen andere mogelijkheid dan te koken op oliestellen. We woonden erg achteraf. Er waren nog geen nuts voorzieningen aangelegd in de boerderij.  Moeder had een stuk of vier van die stellen staan. Op schappen hoog boven het aanrecht, zodat ze er zelf nog bij kon, maar wij met onze kinderhandjes niet. En daar stond het eten dan heerlijk te pruttelen en te geuren.

Het gave driepitsstel dat ik heb, staat al jaren voor nostalgie boven op één van de aanrechtkastjes. Hoe ik eraan gekomen ben weet ik al niet meer.
Toen de energie crisis benoemd werd bedacht ik dat het apparaat nog wel eens te pas zou kunnen komen. Dus haalde ik het naar beneden en vulde het met lampenolie. Achteraf gezien hoorde ik, dat ik beter gezuiverde petroleum had kunnen nemen. Erg zou dat niet zijn, maar petroleum geeft iets meer warmte af dan lampenolie. Moeder gebruikte gewone petroleum, maar in deze meer keuzetijd is gezuiverde olie beter, vanwege de reuk.
 Na een half uur de lonten te laten intrekken met olie, kreeg ik de  vlammetjes erin. Ik heb er toen in een half uur, aardappels mee gaar gekookt.
We hebben zonnepanelen en we koken op inductie, voor ons zal het echt niet voordeliger uitpakken om op olie te koken. Het stel staat dus weer op de kast. 

Echter mijn verzamelwoede blijft toeslaan. Bij kringloop winkels die verkopen voor een goed doel, loop ik nog wel eens naar binnen om te snuffelen naar deze oliestelletjes. Ze zijn schaars, omdat meer mensen wakker zijn voor het feit dat er gebrek aan energie kan ontstaan, dan hebben ze toch iets om de pot op te koken. Pas vond ik bij zo'n snuffelsessie een mooi tweepitsstel. Vreselijk beroet en smerig en met nog maar korte lonten. Thuis heb ik eerst het ding spik &span gemaakt en toen maar eens aangestoken. Eén lont was nog net lang genoeg, de ander niet meer. Ja, en hoe kom je dan in deze tijd nog aan die ouderwetse katoenen pitten? Hier en daar en overal gevraagd, maar nee... nergens meer te krijgen. Tot ik op het idee kwam om in Harderwijk of Elburg mijn licht eens op te steken, bij een nostalgische huishoudelijke artikelen winkel van Eef en co. Eerst even een telefoontje eraan gewaagd en zowaar, daar kon ik ze kopen. https://www.eefenco.nl/   
Met dit complete stelletje ga ik een jong iemand blij maken, door het haar als cadeautje te geven. Ze wil er graag mee koken in de tuin. 

Daslook, Myrrhis, pastinaak en schorseneer

We zijn zo blij en dankbaar meten voor de zachte regen die vanmorgen naar beneden viel.

Na dagen van droogte eindelijk weer eens vruchtbaar vocht op de uitgedroogde akkertjes. Gelukkig hebben we een regenton en die hebben we dan ook flink aangesproken, zodat de bodem inzicht was. De eerdere zaaisels van peterselie, selderij en snijbiet zijn met een beetje bij gieten toch wel ontkiemd.

Vanmorgen, de gelegenheid maar gauw aangegrepen om verder te zaaien met pastinaak en schorseneren. Deze niet veel voorkomende groentes zijn bedoeld om in de herfst en de winter te eten. De grond moet voor het zaaien wel diep los gemaakt zijn, zodat de wortels zonder weerstand mooi recht naar beneden kunnen groeien. Weerstand  betekend vertakking van de wortels. 

Schorseneer is een minder gemakkelijk te schillen groentesoort, maar afgezien daarvan is het bijzonder lekker en gezond om te eten. 

witte rododendron in bloei,

boven de bloeiende Daslook en Myrrhis odorata, die inmiddels door de tuin verspreid is. Daslook en Myrrhis odorato snij/knip ik fijn om samen een lekkere salade van te maken. Aangemaakt met iets goede olie, mosterd, honing, citroen of een azijn met smaakje, dit goed mixen en het is heerlijk voor lunch of warme hap. Daslook heeft dezelfde gezondheidseigenschappen als knoflook, maar het geeft geen geur- of inwendige hinder. 

de eerste aardappelplantjes van het soort: Parel zijn bovengronds

nog een aardappelplantje

 steekt het kopje boven de grond.

Akelei

gele frambozen in bloei

Judaspenning

chocolademunt voor de thee.

 

In de Tuin is de lente begonnen

Het mooie weer van de laatste dagen is een verrassing. Wat komen er nu veel planten te voorschijn! Het park is prachtig door alle krokussen die al dagen in bloei staan. 

Het eerste Myrrhis blad komt weer uit de grond.

Dat is vroeg dit jaar. Ik had de pruimenboom, waaronder de Myrrhis staat, wat luchtiger gesnoeid deze winter. Nu valt er meer licht op de bodem. Onder dezelfde boom oogsten we nu al volop van daslook.

De boom aan de rand van de tuin wordt vaak bezocht door kleine vogels en ze gebruiken die als een soort springplank voor een bezoek aan de tuin. Een pimpelmezen paartje heeft hun nestkastje alweer teruggevonden. 

Maartsviooltje, maagdenpalm en blauwe druif sieren met hun blauw, de kale grond. Daar komen de vlinders alweer nectar en pollen vanaf halen. Een citroenvlindertje is steeds te snel om te kunnen vangen met de lens.
Een dagpauwoog, bleef iets beter zitten. Vanmiddag zag ik de kleine vos, die had minder haast en liet zich volledig portretteren. 

Maartsviooltje

Maagdenpalm

Park

Kleine Vos (Aglais urticae)

Dagpauwoog

Repatriëren

 Gisteren kwam de familie terug uit Israel. Na een succesvolle vlucht met El Al.
Een jaar geleden schreef ik er een blog over.
De dagtemperatuur ligt hier in Nederland een stuk lager, de nachten in Israel, ook bij de Middellandse zee zijn in deze tijd behoorlijk koud. Even - of zelfs kouder dan hier.
Succesvol, schreef ik, maar dat gaat niet helemaal op, wat de bagage betreft. Het waren vijf koffers, waarvan er vier van de band rolden. De vijfde bleef zoek.
Na het invullen van de nodige formulieren waren ze snel op weg naar de plaats van bestemming, hier in NL.
Oh ja, ze kregen vijf dagen quarantaine huisarrest. Mooi om even uit te rusten, maar het ontslaat hen niet van digitaal werken.
In tegenstelling  tot wat men denkt; niet iedereen uit Israel is gevaccineerd. Dat kan ook niet bij een zwakke gezondheid. Testen kan in hun geval ook niet anders, dan met speeksel.
Voor beide zaken hebben ze vrijstellingspassen.
Wat grieperigheid betreft zijn ze volkomen gezond. Ze moeten zich een beetje warm kleden, uit de tocht blijven en weer wennen aan de gure Hollandse wintertemperatuur.