Boekweit

Vandaag las ik een eerste hoofdstuk uit een manuscript van een niet gepubliceerd boek, omdat de schrijver voortijdig overleed. Hij wist veel van landbouw zoals dat  honderd jaar geleden, tot zo ongeveer in de jaren 50 vorige eeuw plaatsvond.
Het ging over de oogst van boekweit. Nieuw voor mij was, dat dit  in de nacht gebeurde. Voor beter zicht bij voorkeur in het licht van de volle maan. Er stond bij dat er dan minder korrels verloren gingen. Ik was nieuwsgierig naar het waarom. Via deze site kreeg ik daar antwoord op.
De clou was, dat het vocht van de dauw het zaad een beetje vasthoud in de huls.
In onze tuin heb ik als experiment ook geprobeerd het gewas te verbouwen. Gewoon met wat korrels uit een pak, gekocht bij een natuurwinkel. Ik heb ze wat voor laten kiemen en daarna op een toebereid bed gezaaid. Op arme grond en met iets as erdoor. Dat schijnt vroeger ook zo gedaan te zijn. Als er ergens brand was geweest, zaaide men, als het kon, boekweit op die grond. Het zaad is opgekomen. Het heeft de nachtvorst zelfs overleefd. Nu bloeit het. Eerst verschijnen er prachtige roze knoppen, die overgaan in bleke bloemen met een bleekgeel hart, die slechts één dag bloeien.

Schuur verveloos

Een erg drukke tijd van klussen, hebben we nu achter ons. De tuinschuur was verveloos en hier en daar begon het hout al te rotten. Klimop was er aan de oostkant tegenop gegroeid. Een tijd geleden hadden we die al weggehaald. Het hout eronder verkeerde op één plek al in slechte staat. Een nare klus was het weghalen van de worteltjes, waarmee de klimop zich aan het hout had vastgeklemd. Het lukte door er met een bloemenspuit, schoonmaakazijn op te spuiten en met een verfkrabber de geweekte resten eraf te krabben. Het oppervlakte was glad maar de sporen blijven zichtbaar. Een van de kinderen had ooit een grote pot met bruine betonverf op water basis achtergelaten.

Die heb ik er opgestreken aan drie kanten. Het resultaat voldeed helemaal. Goed smeerbaar ook in de kieren en het vormde een harde laag op het hout. De houten voorkant van de schuur onder de luifel is nog goed, maar die krijgt binnenkort ook een opfris beurt.

Ten doel had ik me gesteld om de klus voor Hemelvaartsdag  af te hebben. Op een paar nog af te werken puntjes is dat mooi gelukt.

Sla, tomaat, spurrie en koeien

Spurrie 

Het is weer dor en droog in onze hof. Myrrhis heeft er niet zo veel last van. Die hoeft amper met water besproeit te worden, doordat hun penwortel diep de grond in gaat. Maar de tomaten- en slaplanten die ik had opgekweekt, redden het niet zonder ze te bevloeien.
Een tomaat van de groenteboer heb ik gewoon in plakjes gesneden en in een pot met grond laten ontkiemen. Dat had ik al in februari gedaan en het zaad was prima opgekomen. Begin deze maand heb ik ze uitgeplant en steeds flink water gegeven. Toch zijn er een paar verdroogd. Voor de sla heb ik een zakje met zaad gekocht.
Spurrie is een bijzonder plantje die spontaan opgekomen is.
Ooit zal er een zaadje ergens anders vandaan aan iemands kleren zijn blijven hangen en in onze tuin in goede aarde zijn terecht gekomen.
Het is een plantje van de armere gronden. Soms groeit het aan de rand van zandverstuivingen.
Vroeger at men het als groente en dus kan spurrie ook op de lijst van vergeten groentes.
Als veevoer diende het eerder nog meer. Koeien gaven er veel melk van, maar het maakte hen mager.
De melkkoeien die nu over het algemeen in de weilanden lopen, krijgen geen spurrie. Ze lijken mager door hun lichaamsbouw, maar dat is schijn. Holsteiner heet het ras. Ze ogen niet mooi, maar ze zijn groot en sterk en geven veel melk.

Aardpeer en Myrrhis als noodgerecht.

Er is heerlijk veel hemelvocht naar beneden gekomen. De planten groeien zichtbaar. Aan mijn echtgenoot heb ik opdracht gegeven om op een bepaalde plek de aardperen weg te spitten. Ze liepen al behoorlijk uit. 'Waar moet ik ze laten', vroeg hij achteraf. 'In de groencontainer maar', zei ik. 'Maar dat is jammer! Het zijn mooie stevige knollen, die we fijn op kunnen eten. Nee, die ga ik niet weggooien". was zijn commentaar. Eind van het liedje was, dat hij ze zelf schoon zou maken. Dat gebeurde perfect. Er bleven mooie witte knollen over. Ik waarschuwde er wel even voor, dat ze na het eten zo door de ingewanden kunnen rollen. Hij had geen idee, hoe dat zou uitpakken en het zou wel meevallen, dacht hij.
Een paar dagen later, hadden we een droeve verplichting, om digitaal een begrafenis bij te wonen van een vriendin van één van de kinderen. Wat snijdt dat door je ziel! Te lusteloos om voor een goede pot warm eten te zorgen, besloot ik maar om een pan met een bodem water op te zetten en aan te vullen met melk en een tl.zout. De aardperen stonden al een paar dagen in de koelkast onder water gemengd met iets citroensap.
De knolletjes waren mooi wit gebleven. Ik heb ze in het kokende vocht gedaan, met een paar takjes Myrrhis en een el. citroensap. Verder niets. Aardpeer alleen is voedzaam genoeg. Beetgaar, niet snotgaar gekookt, was de smaak zonder meer lekker.
Van rommelende ingewanden hebben we weinig gemerkt. Myrrhis odorata is een sterk keukenkruid, dat veel hindernissen in voedsel reduceert, en bovendien vitamines en mineralen toevoegt. Op het ogenblik bloeien ze met prachtige witte scherm bloemen.   .

Bloem die 'kiekeboe' speelt tussen het blad.

In bloei. Wat blad weggesneden voor gebruik

Driekleur viool. Viola tricolor.
Extra mooi door regendruppels