Suikerbieten afgifte zuurstof en opname CO 2 3x dan groter bos

Verslag van excursie naar een suikerfabriek. 
Tijdens de rondleiding stonden we  voor een prachtige muur die nog overgebleven was uit de begin tijd en dat roept toch altijd weer nostalgische gevoelens op.
De persoon die ons rondleidde, vertelde er vol enthousiasme over.
De bieten worden in de maanden september, oktober, november en december aangevoerd. Per 30 ton vrachtwagens, wordt per dag gemiddeld 1000 ton binnen gebracht. Het gaat 24 uur door.

De verbouw van suikerbieten, zorgt voor opname van CO 2 uit de lucht, die de plant nodig heeft om suiker aan te maken, daarbij produceert de biet 13 miljoen liter zuurstof per hectare, dat is driemaal meer dan dezelfde hoeveelheid bos. 

Op het land wordt de plant gekopt, een precies werk, teveel er af halen zorgt voor verlies en te weinig geeft een teveel aan tarra.
Van een hectare kan ong. 54 ton geoogst worden, dat zijn bijna twee vrachtwagens.
Bij de fabriek aangekomen krijgt iedere leverancier een elektronische kaart, waarop de registratie plaatsvindt.
Eerst komt de weegbrug voor de volle vracht, bij de volgende stop neemt een apparaat die boven de vracht hangt een 30 kilo zwaar monster.Die wordt afgevoerd met een band. De eerste man bekijkt hoe er gekopt is, dan gaat er een monster naar het lab, waar o.a. het belangrijke suikergehalte gemeten wordt. Dat schommelt tussen de 14 en 19 %. 

Na een mooie herfst is de biet duidelijk zoeter en met minder tarra aanhang dan bij regenachtig weer. Achter op het terrein zijn de losplaatsen. 
Tegenover de weegbrug voor volle wagens is een weegbrug voor de lege auto. Het verschil wordt als vracht aangemerkt. 
We zagen hoe de bieten per lopende band door de wasstraten gevoerd werden.
Daarna in flinterdunne reepjes gesneden, verhit in een broei installatie tot 75%, dan ondergaat het snijdsel een bewerking in een diffusietoren met toevoeging van heet water, de suikermoleculen komen daarbij vrij, hier ontstaan afval producten, die onder de naam pulp als veevoer verkocht worden.
Het suikerwater [ ruwsap] wordt behandeld met kalkmelk, waardoor een deel van de niet- suikers neerslaan, hierna is het nodig om de kalkmelk met behulp van koolzuur neer te slaan. 
Blijft er uiteindelijk dunsap over, dan wordt die van de ene verdampingstank naar de andere gevoerd, totdat het dixap overblijft om door de centrifuge te gaan en dan als een helderwitte massa in een schudgoot terecht te komen. Het goedje moet hierna nog afgekoeld en gedroogd worden. 
De suiker verlaat de fabriek van CSM in de bekende kilo verpakking, in zakken van 25-en 50 kg en per tankwagen.
We dachten altijd dat rietsuiker gezonder zou zijn, daarom hebben wij dat jaren lang geconsumeerd, maar die stelling schijnt weer niet te kloppen, onze eigen witte suiker is schoner en een volkomen natuurproduct.